دسته اول که شامل برخی از رهبران تکفیری می شود مانند حلمی هاشم، طرطوسی و گروه‌هایی مانند احرار‌الشام استعانت از کفار در مبارزه با سایر کفار و گروه‌های جهادی مخالف خود را از قبیل دفع افسد به فاسد دانسته‌اند و آن را مشروع می‌دانند برخلاف دسته دوم که آن را کفر می دانند.
تکفیریها[1] در حکم استعانت از کفار اختلاف نظر دارند. دسته اول، مانند حلمی هاشم، طرطوسی و گروه‌هایی مانند احرار‌الشام استعانت از کفار در مبارزه با سایر کفار و گروه‌های جهادی مخالف خود را از قبیل دفع افسد به فاسد دانسته‌اند و آن را مشروع می‌دانند؛[2] شرکت در پیمان «درع الفرات» نتیجه همین دیدگاه است که طی آن، برخی گروه‌های جهادی با ترکیه علیه داعش در سوریه ائتلاف کردند و –با توجه به تکفیر کردن حکومت ترکیه- آن را از مصادیق استعانت از کفار علیه دشمنان خود نامیدند.[3]
دسته دوم؛ استعانت از کفار در جهاد را از نتایج یا مصادیق دوستی و موالات کفار پنداشته‌اند و آن را نامشروع و بلکه سبب کفر و نفاق می‌دانند.[4] آنان به برخی از آیات قرآن و نمونه‌های معدودی از سیره پیامبر اکرم- در نپذیرفتن کمک مشرکان استناد می‌کنند و می‌کوشند وقایع دال بر استعانت آن حضرت از مشرکان را توجیه کنند. این در حالی است که علاوه بر دلالت نمونه‌های متعدد از سیره نبوی بر جواز استعانت از کفار، عملکرد این دسته از تکفیریها نیز برخلاف مدعای آنها است.
پی نوشت:
[1]. گروه‌هایی از سلفیه که موسوم به «سلفیه جهادی»اند، حکام کشورهای اسلامی و مخالفان فکری خود، اعم از مسلمان و غیرمسلمان، را تکفیر می‌کنند و عملیات نظامی و کشتن تکفیرشدگان را تنها راه احیای خلافت اسلامی می‌دانند، اگرچه در بعضی فروع اعتقادی و مسائل سیاسی با یکدیگر اختلاف دارند؛ نک.: عبدالغنی عماد، الحرکات الاسلامیة فی الوطن العربی، ج1، ص98.
[2]. «فاننا نفتی اخواننا فی حرکة احرار الشام الاسلامیة و حلفائهم بجواز التنسیق مع الجیش الترکی والاستعانة به» (بیانیه جبهه احرار الشام، 18 ذی‌الحجة 1437).
[3]. در تبیین دیدگاههای گروه‌های سلفی جهادی به‌تفصیل از آن سخن خواهیم گفت.
[4]. ابن عتیق، حمد بن علی، سبیل النجاة والفکاک من موالاة المرتدین والاتراک، ص12؛ ترکی، ابوالحسن؛ و کردی، ابوالبراء، دلایل و بینات بر کفر اعضای درع الفرات، ص22-26؛ مجاهد دین؛ و الکردی، اوربان محمد، حکم کمک‌گرفتن از مشرکین در جنگ، ص68 و 71.
|
|
